Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

"ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ"



Την Τετάρτη στις 14-3-2018  οι εκπαιδευόμενοι του Α΄ και Β΄ κύκλου είχαμε την ευκαιρία, χάρη στην ευγενική χορηγία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, να παρακολουθήσουμε στην 3η θεατρική μας έξοδο την πολυσυζητημένη παράσταση "Πέτρες στις τσέπες του" της Μαρί Τζόουνς, σε σκηνοθεσία-ερμηνεία των Γιώργου Χρυσοστόμου και Μάκη Παπαδημητρίου. 

Σχόλια της συντακτικής ομάδας της "Aυτοεκτίμησης" για την παράσταση
Στην γλυκόπικρη ιρλανδική κωμωδία της Μαρί Τζόουνς δυο Βoρειοϊρλανδοί κομπάρσοι αναζητούν μερίδιο από την λάμψη των σταρ. Έτσι ανεβάζουν το δικό τους έργο, αφηγούμενοι τις εμπειρίες τους ως κομπάρσοι σε μια μεγάλη χολυγουντιανή παραγωγή που γυρίστηκε στα μέρη τους. Το χαρισματικό και ταλαντούχο ντουέτο των ηθοποιών αναδεικνύει ένα επίπλαστο Χόλυγουντ με φόντο μια αγροτική κοινότητα της Ιρλανδίας, της οποίας οι κάτοικοι είναι οι κομπάρσοι-θύματα της χολυγουντιανής παραγωγής. Η παράδοση της σκυτάλης από τη συγγραφέα στους δυο ηθοποιούς "πολυεργαλεία" είναι ένα από τα ατού της παράστασης. Παίζοντας οι  δυο ηθοποιοί όλους τους ρόλους ως καρικατούρες μας οδηγούν σε μια εμπειρία stand up comedy. Εμείς, πάντως, από την πλευρά μας, παρακολουθήσαμε μια παράσταση που μας γέμισε ποικίλα συναισθήματα: είδαμε, ακούσαμε, νιώσαμε, γελάσαμε αλλά και χαμογελάσαμε πικρά, ταυτιστήκαμε με κάποιους ήρωες, μας παρέσυραν τα σκέρτσα και τα νάζια τους. Αν και το έργο γράφτηκε στα 90΄ς εμείς είδαμε ένα έργο επίκαιρο!

ΓΙΑΤΙ ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ;

Με αφορμή την τρίτη θεατρική μας έξοδο στο θέατρο "Κιβωτός" στις 14-3-2018 και συζητώντας τους λόγους για τους οποίους προτιμούμε τη συγκεκριμένη εξωσχολική δράση, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: μας αρέσει ιδιαίτερα να πηγαίνουμε θέατρο και να παρακολουθούμε μια παράσταση, γιατί για πολλούς από εμάς το θέατρο είναι μια θελκτικά πρωτόγνωρη εμπειρία.
Για κάποιους που στο παρελθόν είχαμε πάει θέατρο, ήταν μια παλιά ξεθωριασμένη ανάμνηση. Πηγαίνοντας με το σχολείο μας, ξαναζούμε στιγμές γεμάτες άρωμα θεάτρου. Άρα, η ζωντάνια, η ταύτιση, η καθήλωση, ο θαυμασμός, η χαρά, το δέος, η μαγεία, η ανακούφιση, η ζήλεια γιατί δεν ήμασταν πάνω στην σκηνή( για μερικούς), μας κάνουν να χαιρόμαστε ιδιαίτερα και να ακουμπάμε ανώδυνα τα συναισθήματα μας κάθε φορά που γινόμαστε θεατές μιας παράστασης.
Τέλος, ως ομάδα, λειτουργούμε καλύτερα, γιατί μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις μας και επιτέλους γινόμαστε υποψιασμένοι θεατές!!

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

ΠΑΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ!

Στις 21-2-2018 και  ύστερα από πρόσκληση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Στάθη  Λιβαθινού,  μας δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη γενική πρόβα της παράστασης του Γιάννη Κακλέα «Το παιχνίδι της σφαγής» στη σκηνή ΡΕΞ"ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ". Για όλους μας ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που μας δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα και εντυπώσεις.



Οι εντυπώσεις και τα σχόλια των εκπαιδευομένων για την παράσταση

"Ενθουσιάστηκα. Έχω φύγει από παραστάσεις, ενώ τούτη εδώ με γοήτευσε στο έπακρο."

"Κουράστηκα, ήταν βαρύ, τέλεια σκηνοθεσία, όμως οι ηθοποιοί δεν απέδωσαν όλοι το ίδιο."

"Το μοτίβο του θανάτου με κούρασε λόγω της ψυχικής μου διάθεσης."

" Ενώ ο Ιονέσκο ασχολείται συνέχεια στο έργο με το θέμα του θανάτου, δεν ακουμπάει καθόλου την θρησκεία."  

"Ηταν μια καινούρια εμπειρία για μένα που πήγα πρώτη φορά στο Θέατρο και μάλιστα στο Εθνικό!"

"Έξυπνη σκηνοθεσία, επίκαιρο και διαχρονικό."

"Μου άρεσε η ζωντανή ορχήστρα."

"Ηταν πολύ δυναμική και κινητική παράσταση με φρενήρεις ρυθμούς. Με κράτησε σε εγρήγορση."

"Δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα!"

"Ψυχεδελικό, θα το πρότεινα και θα το ξανάβλεπα για μια δεύτερη ματιά."

"Με καθήλωσε ως το τέλος, είχα αγωνία."

"Το θέμα του έργου μού ήταν οικείο."

"Το ενδυματολογικό ήταν εντυπωσιακό."

"Μου δημιούργησε πολλούς συνειρμούς, γιατί έβρισκα αντιστοιχίες με την σημερινή εποχή."

"Με εντυπωσίασε ο χώρος του θεάτρου."

"Οι φωτισμοί, τα σκηνικά και η μουσική με εντυπωσίασαν."

"Μου άρεσε η ψυχή και το πάθος των ηθοποιών."

"Από τις πρώτες σκηνές σκεφτόμουν ότι η κοινωνία μας είναι ιδιαιτέρως ιονεσκική. ο Ιονέσκο είναι ένας αναρχικός της γραφής που απ'ό,τι ξέρω, πολέμησε με το θεατρικό του λόγο, το φασισμό και το ναζισμό


Λίγα λόγια για τον Ιονέσκο και το έργο

Ο Ευγένιος Ιονέσκο (1909-1994) ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του "Θεάτρου του Παραλόγου". Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα, θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας. Στα έργα του ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του.



Ένα από τα τελευταία έργα, και όχι ιδιαίτερα γνωστά στη χώρα μας, του συγγραφέα της Φαλακρής τραγουδίστριας και του Ρινόκερου είναι το Παιχνίδι της σφαγής (1970). Ο Ιονέσκο χτίζει ένα έργο που σήμερα φαντάζει περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Η ανασφάλεια που επικρατεί στην εποχή μας, όχι βεβαίως μόνον η οικονομική, αναδεικνύεται στο έργο. Η εποχή της κρίσης, στην Ελλάδα και παγκοσμίως, οι τρομοκρατικές ενέργειες με τις ομαδικές δολοφονίες αδιακρίτως και άλλα παράλογα φαινόμενα της εποχής μας δημιουργούν ένα κλίμα φόβου, ανάλογο με εκείνο του έργου. Το Παιχνίδι της σφαγής δεν είναι παρά ένα από τα πολλά παιχνίδια που παίζουν οι κοινωνίες στον εαυτό τους. Παιχνίδια τρόμου, καταστροφής και αυτοκαταστροφής, βίας στη βία που ξαναγεννά βία. Το παράλογο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, τόσο που να αντιμετωπίζεται πλέον ως φυσικό. 
Το έργο είναι προκλητικό, κριτικό, επαναστατικό. Πρόκειται για μια μελέτη του φόβου και των συμπεριφορών που προκαλεί, για μια σπουδή θανάτου. Όχι μόνο του βιολογικού, αλλά και του υπαρξιακού και συμβολικού θανάτου, του θανάτου των αξιών και της ψυχής.


Η υπόθεση του έργου

Πρωταγωνιστεί μια ολόκληρη πόλη, οι κάτοικοί της δηλαδή, που πεθαίνουν κατά χιλιάδες από μια ανεξήγητη επιδημία. Ποια πόλη; Δεν αναφέρεται σκοπίμως. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε πόλη, ακόμη και η δική μας ή η διπλανή από τη δική μας – μεταφέροντας έτσι το άγχος και στον θεατή. Οι άνθρωποι αυτής της πόλης, όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο.
Η αίσθηση του εγκλεισμού και του αποκλεισμού των ανθρώπων προκαλεί δυσφορία και δύσπνοια. Όλα είναι προκαθορισμένα. Οι άνθρωποι νιώθουν φυλακισμένοι, γελοίοι, τραγικοί. Δεν μπορούν να φύγουν, δεν μπορούν να ξεφύγουν, δεν μπορούν να δραπετεύσουν, ακόμη κι αν οι πόρτες της φυλακής είναι ανοιχτές. Δεν υπάρχουν τρόποι διαφυγής. Αν κάποιος βγει από τη φυλακή θα κολλήσει τον θάνατο, αν πέσει στη θάλασσα για να ξεφύγει, θα πνιγεί, αν ανέβει στα τείχη, θα τον πυροβολήσουν. Το έργο, λοιπόν, είναι ένα θέαμα της καταστροφής. Ο θάνατος εξομοιώνει τους πάντες και μπροστά του απογυμνώνονται όλοι από κάθε πρόσχημα.
Πρόκειται για μια μεταφυσική μαύρη κωμωδία, μια ιλαροτραγωδία, μια παρωδία του σύγχρονου ανθρώπου και του μηχανοποιημένου τρόπου ζωής, όπου επικρατεί το μαύρο χιούμορ. Το κωμικό, άλλωστε, δεν είναι παρά η άλλη όψη του τραγικού.

Η παράσταση του Γιάννη Κακλέα

«Να τολμήσουμε τα πάντα στο θέατρο, χρειάζεται αυθαιρεσία, φαντασία, οι μόνοι περιορισμοί είναι οι τεχνικοί», έλεγε ο Ρουμάνος δραματουργός, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον Κακλέα για μια σκηνική απόδοση που στοχεύει στη δημιουργία ενός ολιστικού θεάματος, στο οποίο η φωνή, η κίνηση, η μουσική και το τραγούδι αξιοποιούνται ισάξια με την ερμηνεία του κειμένου. 

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ

Με αφορμή την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς στο σχολείο μας έγινε ένα πάρτυ μασκέ. Η συμμετοχή των εκπαιδευομένων αλλά και των εκπαιδευτών ήταν σύσσωμη. Συναισθήματα χαράς κι ενθουσιασμού μας κατέκλυσαν. Μνήμες, που για χρόνια ήταν κάπου ξεχασμένες, στο πιο κρυφό σημείο της καρδιάς μας, από ανέμελες αποκριάτικες γιορτές του παρελθόντος, βγήκαν στην επιφάνεια. Και να που όλοι μαζί γίναμε ένα γαϊτανάκι. Μια πανδαισία χρωμάτων από μπαλόνια, σερπατίνες και χαρτοπόλεμο, χορός, τραγούδι και ένα τσουνάμι συναισθήματα αποτυπωμένα στις φωτογραφίες που ακολουθούν. Και του χρόνου!! Τα καλύτερα έπονται.