«ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΖΩΗΣ: ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ»

Καθώς απομακρυνόμαστε από τον εφιάλτη των ναρκωτικών και αποτινάζουμε από τις πλάτες μας τις τελευταίες στάχτες μιας σκληρής δοκιμασίας, νιώθουμε την ανάγκη να καταθέσουμε ο καθένας κι η καθεμιά μας ξεχωριστά τις εμπειρίες μας, ξεγυμνώνοντας το παραμύθι που μας ταλαιπώρησε χρόνια. Ένα παραμύθι με ασύλληπτο κόστος για την σωματική και ψυχολογική μας κατάσταση. Από την άλλη πλευρά θέλουμε να τονίσουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή μας η επανασύνδεσή  μας με τη μαθησιακή διαδικασία και η ύπαρξη του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας.

·        Mε το σχολείο βρήκα μία πολύ καλή λύση στο θέμα της διαχείρισης του άπειρου ελεύθερου χρόνου που είχα. Έρχομαι στο Σχολείο συστηματικά, απουσιάζω μόνο για σοβαρούς λόγους και γενικά περνάω καλά. Γεμίζει η μέρα μου  με ενδιαφέροντα πράγματα. Μαθαίνω καλά τα Ελληνικά και κάνω παρέα με τους άλλους εκπαιδευόμενους. Η συζήτηση μαζί τους, όπως και με τους εκπαιδευτές και τις εκπαιδεύτριές μας, για σοβαρά θέματα που με απασχολούν, με βοηθάει αρκετά, όταν πρέπει να πάρω αποφάσεις. 

 

·        Σταμάτησα το σχολείο για λόγους άσχετους με τα ναρκωτικά ή την αλητεία στην 3η Γυμνασίου. Προτού η βουτιά μου στην πρέζα μετατραπεί σε κατάδυση, προσπάθησα να ξαναπάω σε ημερήσια σχολεία και σε νυχτερινά, όσο δούλευα. Για ευνόητους λόγους, όμως,  που εκδιώχθηκα αρχικά, συνέχισαν να μου αρνούνται την πρόσβαση στην γνώση. Αυτά συνέβαιναν όσο είχα ακόμη το κουράγιο  και την υπομονή να κυνηγώ τη γνώση, ενώ ήδη ήμουν στην χρήση. Στα επόμενα χρόνια ήρθε η γνωστή καταστροφή που συνοδεύει την πρέζα και το θέμα ξεχάστηκε εντελώς. Το εικοσιτετράωρό μου ήταν «γεμάτο από ό,τι χρειαζόμουν». Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε και η σειρά μου για τον Ο.ΚΑ.ΝΑ. Είχα πια το χρόνο να τακτοποιήσω κάποιες σκέψεις. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, πλέον θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο από την ηρωίνη. Όταν είδα τις ανακοινώσεις για το ΣΔΕ -ομολογώ ότι είχε εντελώς σβήσει μέσα μου το θέμα σχολείο- έκανα αμέσως αίτηση. Τουλάχιστον στα πλαίσια της θεραπείας ήρθε πιο βολικά και εύκολα. Είμαστε στον δεύτερο χρόνο τώρα. Ο πρώτος χρόνος με βοήθησε να επανασυνδεθώ με τη διαδικασία της μάθησης και να βάλω μακροπρόθεσμους στόχους, ακόμη και για κάποιο Πανεπιστήμιο. Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που στεναχωριέμαι για τον χαμένο χρόνο, αλλά ξέρω καλύτερα τώρα ότι, μέσω όλων αυτών των εμπειριών,  έχει γίνει πιο δυνατή η θέλησή μου για να συνεχίσω. 

 

·        Θεραπευόμενος! Όταν μπήκα στον Ο.ΚΑ.ΝΑ και δη στο πρόγραμμα της μεθαδόνης, ήξερα πολύ καλά ότι θα έφτανε το τέλος του Γολγοθά μου και θα άρχιζε πλέον η «οδός Ασφάλεια» να παίρνει σάρκα και οστά. Ήξερα ότι θα τελείωνε το «ατελείωτο» κυνηγητό της καθημερινής τρέλας  -τρέξε, γίνε, πιες- χαλάρωση, ντάγκλα, μαστούρα, όπως θέλετε πείτε το, και ύστερα πάλι από την αρχή. Και ναι, έτσι ήταν! Όπως το φανταζόμουν. Είχα την τύχη ή την θέληση, δεν ξέρω ποιο υπερίσχυσε του άλλου, από την πρώτη μέρα της χορήγησης στο πρόγραμμα του Ο.ΚΑ.ΝΑ.,  να βλέπω τη ζωή μου να αλλάζει προς το καλύτερο. Μετά από τις δύο πρώτες εβδομάδες ήταν ολοφάνερες οι αλλαγές. Οι πιάτσες φωνάζανε, εγώ όμως είχα εξαφανιστεί από αυτές. Πλέον είμαι θεραπευόμενος. Το σχολείο με βοηθάει πολύ στον αγώνα της απεξάρτησης. Αυτό βέβαια το ήξερα και πριν πάω σχολείο, δηλαδή ότι θα γέμιζα έτσι τις άδειες και επικίνδυνες ώρες μου. Η γνώση, για την οποία τώρα διψώ, δίνει αξία στον ελεύθερο χρόνο μου. Το σχολείο ήταν το ζητούμενο μετά την ένταξή μου σε θεραπευτικό πρόγραμμα. Το ότι κάθομαι πάλι στα θρανία, είναι ένα αίσθημα πολύ δυνατό. Τελικά ισχύει το «όσο ζω, μαθαίνω». Κι εγώ τώρα μαθαίνω, γνωρίζω, ζω…  

·        Ναρκωτικά: Η λέξη αυτή όταν έρχεται στο μυαλό μου, το πρώτο πράγμα που σίγουρα δεν μπορώ να ξεχάσω είναι τα χρόνια «που χάθηκαν σαν ατμός» σε καταστάσεις που ένας λογικός άνθρωπος δεν θα ήθελε να τις ζήσει και δεν θα το ευχόταν ούτε στον εχθρό του να τις περάσει. Δυστυχώς έπεσα στην παγίδα αυτή, η οποία την εποχή εκείνη ήταν αρκετά καλά κρυμμένη και πλασαριζόταν ως εξής: «Μόνο κάποιος που φοβάται δεν δοκιμάζει». Εγώ ήθελα να πείσω τους γύρω μου, ή μάλλον τον εαυτό μου, ότι δεν φοβάμαι. Έτσι έπεσα σε ένα λάκκο. Σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο λυτρωτικό ακούστηκε το τηλέφωνο που μου είπαν ότι επιτέλους μπαίνω στο πρόγραμμα του Ο.ΚΑ.ΝΑ. Ήταν μεγάλη η χαρά που ένιωσα και άρχισα να ξαναγεννιέται μέσα μου η ελπίδα ότι θα μπορέσω να ξαναζήσω ελεύθερος,  χωρίς κάθε λεπτό να έχω τον εφιάλτη να μου υπενθυμίζει ότι σε λίγο πρέπει να βρω κάτι «να πιω», αλλιώς θα υποφέρω. Δόξα τω Θεώ! Μπήκα στο πρόγραμμα και αγωνίζομαι για να το ολοκληρώσω και να κλείσουν οι πληγές στην οικογένειά μου, την ψυχή και το σώμα μου λόγω της χρήσης.

·        Είμαι στα προγράμματα υποκατάστασης του Ο.ΚΑ.ΝΑ  μερικά χρόνια μετά από 30 χρόνια στην ηρωίνη. Όταν ξεκίνησα το πρόγραμμα, κατάλαβα ότι θα γεννηθώ δεύτερη φορά, όχι από τη μάνα μου, αλλά μέσα από μια άλλη διαδικασία. Στη μέση ηλικία πια πάω στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, συμμετέχω συνέχεια σε σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης και έχω όνειρο να σπουδάσω. Στην ζωή μου έχει μπει ένας φίλος που λέγεται υποκατάστατο. Θέλω να πιστεύω ότι τον σέβομαι, αλλά ότι και αυτός με βοηθάει.
Η απεξάρτηση έχει πολύ δρόμο και έχει μεγάλη κουβέντα για τον τρόπο που μπορεί ο καθένας να τον περπατήσει. Ό,τι και να γίνει, όμως, αξίζει να το ζήσει κάποιος χρήστης. 

 

·        Μας λένε «κρατικά πρεζάκια» που όμως αυτό δεν ισχύει, διότι είμαι και νιώθω καθαρός εδώ και 5 χρόνια και δεν θέλω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα! Βρίσκω κάθε μέρα τον εαυτό μου και τον αγαπώ μέρα με τη μέρα.

 

·        Ανησυχούμε όλοι μήπως στερηθούμε το επίδομα, μέχρι να μπορέσουμε να βγούμε στην αγορά εργασίας. Είναι ο μόνος πόρος που έχουμε ώσπου να ολοκληρώσουμε αυτή την τόσο δύσκολη προσπάθεια της ζωής μας.

 

·        Έρχομαι στο σχολείο σε αυτή την ηλικία και πραγματικά κάθε φορά ψάχνω να βρω τον χρόνο για να είμαι εδώ και γι’ αυτό θυμώνω με τον «κοινωνικό ρατσισμό» που δεχόμαστε όσοι παρακολουθούμε προγράμματα του Ο.ΚΑ.ΝΑ. Εκεί όπου δουλεύω δεν έχω πει ότι είμαι σε πρόγραμμα, γιατί φοβάμαι πώς θα με αντιμετωπίσουν. Αλλά ακόμα και να το έλεγα και να με δεχόταν, πάλι θα φοβόμουνα ότι θα υπήρχε εκμετάλλευση, ή ότι θα ήμουν ο εύκολος στόχος, αν γινόταν κάτι.  Είναι πολύ κουραστικό να θέλεις να ξεκολλήσεις από την εξάρτηση και ταυτόχρονα να βασανίζεσαι με χρέη ακόμα και στο ενοίκιο. Κάποτε έπαιρνα ένα επίδομα, αλλά έχουν μειώσει το ποσοστό αναπηρίας τώρα και δεν το δικαιούμαι. Αλλά, με βλέπετε, είμαι εδώ και προσπαθώ.

 

·        Βρίσκομαι σε θεραπεία με υποκατάστατα. Πάω καλά με την αγωγή μου, αλλά πέφτω ψυχολογικά όταν σκεφτώ το θέμα της εργασίας… Τι θα μου ξημερώσει αύριο ; Θα περίμενα μια βοήθεια στην εύρεση εργασίας, γιατί είναι δύσκολο να ανταπεξέλθω χωρίς κάποια υποστήριξη στην αρχή. Χρειάζεται να μάθω μια τέχνη που να μπορώ να την κάνω και να έχει «πέραση»  στην αγορά εργασίας. Θα τελειώσω το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας. Είναι η βάση για όσα θέλω να κάνω από ΄δω και ΄μπρος στην ζωή μου, αλλά θα χρειαστώ κι άλλα πράγματα. Έχω δρόμο ακόμα, αλλά αντέχω. 

 

·        Ζω από δώδεκα χρονών μόνος μου. Έμαθα το σωστό και το λάθος χωρίς την βοήθεια των γονιών μου. Είχα ξεφύγει από τον έλεγχό τους, γιατί τσακώνονταν πάρα πολύ μεταξύ τους. Έμαθα, όμως, μια τέχνη από τον πατέρα μου και εκτιμώ πώς βγαίνουν τα χρήματα, γιατί δουλεύω από έντεκα χρονών.  Το κυριότερο στήριγμά μου είναι ο μεγάλος μου αδελφός που με βοήθησε να ξεφύγω από την χρήση. Όμως την απόφαση για να μπω στο πρόγραμμα του Ο.ΚΑ.ΝΑ την πήρα εγώ. Ο αδελφός μου αλλά και οι γονείς μου  είναι ευτυχισμένοι που έχω καταφέρει σιγά-σιγά να προοδεύω. Όταν μπήκα στο πρόγραμμα, συζητούσα με την θεραπεύτρια μου πολύ συχνά. Κάποια στιγμή μου είπε: «Θυμάσαι πώς ήσουν όταν ήρθες πρώτη φορά και πώς είσαι τώρα;». Της απάντησα: «Πράγματι, τώρα που το συζητάμε, καταλαβαίνω ότι έχω κάνει μεγάλη αλλαγή. Έχω να σας πω ότι με βοήθησε και το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας για το οποίο μου μιλήσατε εσείς. Μου δώσατε την ευκαιρία να μάθω ότι μπορώ να συνεχίσω αυτά που άφησα μικρός, γιατί είχα πολλά προβλήματα». Μέσα από το σχολείο μού γεννήθηκε η επιθυμία και η έμπνευση να ασχοληθώ με την ζωγραφική και να εκφράσω μέσα από αυτή τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.