Στις 21-2-2018 και
ύστερα από πρόσκληση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Στάθη Λιβαθινού,
μας δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη γενική πρόβα της
παράστασης του Γιάννη Κακλέα «Το παιχνίδι της σφαγής» στη σκηνή ΡΕΞ"ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ". Για όλους
μας ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που μας δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα και
εντυπώσεις.
Οι εντυπώσεις και τα σχόλια των εκπαιδευομένων για την παράσταση
"Ενθουσιάστηκα. Έχω φύγει από παραστάσεις, ενώ τούτη εδώ με γοήτευσε στο έπακρο."
"Κουράστηκα, ήταν βαρύ, τέλεια σκηνοθεσία, όμως οι ηθοποιοί δεν απέδωσαν όλοι το ίδιο."
"Το μοτίβο του θανάτου με κούρασε λόγω της ψυχικής μου διάθεσης."
" Ενώ ο Ιονέσκο ασχολείται συνέχεια στο έργο με το θέμα του θανάτου, δεν ακουμπάει καθόλου την θρησκεία."
"Ηταν μια καινούρια εμπειρία για μένα που πήγα πρώτη φορά στο Θέατρο και μάλιστα στο Εθνικό!"
"Έξυπνη σκηνοθεσία, επίκαιρο και διαχρονικό."
"Μου άρεσε η ζωντανή ορχήστρα."
"Ηταν πολύ δυναμική και κινητική παράσταση με φρενήρεις ρυθμούς. Με κράτησε σε εγρήγορση."
"Δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα!"
"Ψυχεδελικό, θα το πρότεινα και θα το ξανάβλεπα για μια δεύτερη ματιά."
"Με καθήλωσε ως το τέλος, είχα αγωνία."
"Το θέμα του έργου μού ήταν οικείο."
"Το ενδυματολογικό ήταν εντυπωσιακό."
"Μου δημιούργησε πολλούς συνειρμούς, γιατί έβρισκα αντιστοιχίες με την σημερινή εποχή."
"Με εντυπωσίασε ο χώρος του θεάτρου."
"Οι φωτισμοί, τα σκηνικά και η μουσική με εντυπωσίασαν."
"Μου άρεσε η ψυχή και το πάθος των ηθοποιών."
"Από τις πρώτες σκηνές σκεφτόμουν ότι η κοινωνία μας είναι ιδιαιτέρως ιονεσκική. ο Ιονέσκο είναι ένας αναρχικός της γραφής που απ'ό,τι ξέρω, πολέμησε με το θεατρικό του λόγο, το φασισμό και το ναζισμό
Λίγα λόγια για τον Ιονέσκο και το έργο
Ο Ευγένιος Ιονέσκο (1909-1994) ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του "Θεάτρου του Παραλόγου". Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα, θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας. Στα έργα του ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του.
Ένα από τα τελευταία έργα, και όχι ιδιαίτερα γνωστά στη χώρα μας, του συγγραφέα της Φαλακρής τραγουδίστριας και του Ρινόκερου είναι το Παιχνίδι της σφαγής (1970). Ο Ιονέσκο χτίζει ένα έργο που σήμερα φαντάζει περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Η ανασφάλεια που επικρατεί στην εποχή μας, όχι βεβαίως μόνον η οικονομική, αναδεικνύεται στο έργο. Η εποχή της κρίσης, στην Ελλάδα και παγκοσμίως, οι τρομοκρατικές ενέργειες με τις ομαδικές δολοφονίες αδιακρίτως και άλλα παράλογα φαινόμενα της εποχής μας δημιουργούν ένα κλίμα φόβου, ανάλογο με εκείνο του έργου. Το Παιχνίδι της σφαγής δεν είναι παρά ένα από τα πολλά παιχνίδια που παίζουν οι κοινωνίες στον εαυτό τους. Παιχνίδια τρόμου, καταστροφής και αυτοκαταστροφής, βίας στη βία που ξαναγεννά βία. Το παράλογο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, τόσο που να αντιμετωπίζεται πλέον ως φυσικό.
Το έργο είναι προκλητικό, κριτικό, επαναστατικό. Πρόκειται για μια μελέτη του φόβου και των συμπεριφορών που προκαλεί, για μια σπουδή θανάτου. Όχι μόνο του βιολογικού, αλλά και του υπαρξιακού και συμβολικού θανάτου, του θανάτου των αξιών και της ψυχής.
Η υπόθεση του έργου
Πρωταγωνιστεί μια ολόκληρη πόλη, οι κάτοικοί της δηλαδή, που πεθαίνουν κατά χιλιάδες από μια ανεξήγητη επιδημία. Ποια πόλη; Δεν αναφέρεται σκοπίμως. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε πόλη, ακόμη και η δική μας ή η διπλανή από τη δική μας – μεταφέροντας έτσι το άγχος και στον θεατή. Οι άνθρωποι αυτής της πόλης, όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο.
Η αίσθηση του εγκλεισμού και του αποκλεισμού των ανθρώπων προκαλεί δυσφορία και δύσπνοια. Όλα είναι προκαθορισμένα. Οι άνθρωποι νιώθουν φυλακισμένοι, γελοίοι, τραγικοί. Δεν μπορούν να φύγουν, δεν μπορούν να ξεφύγουν, δεν μπορούν να δραπετεύσουν, ακόμη κι αν οι πόρτες της φυλακής είναι ανοιχτές. Δεν υπάρχουν τρόποι διαφυγής. Αν κάποιος βγει από τη φυλακή θα κολλήσει τον θάνατο, αν πέσει στη θάλασσα για να ξεφύγει, θα πνιγεί, αν ανέβει στα τείχη, θα τον πυροβολήσουν. Το έργο, λοιπόν, είναι ένα θέαμα της καταστροφής. Ο θάνατος εξομοιώνει τους πάντες και μπροστά του απογυμνώνονται όλοι από κάθε πρόσχημα.
Πρόκειται για μια μεταφυσική μαύρη κωμωδία, μια ιλαροτραγωδία, μια παρωδία του σύγχρονου ανθρώπου και του μηχανοποιημένου τρόπου ζωής, όπου επικρατεί το μαύρο χιούμορ. Το κωμικό, άλλωστε, δεν είναι παρά η άλλη όψη του τραγικού.
Η παράσταση του Γιάννη Κακλέα
«Να τολμήσουμε τα πάντα στο θέατρο, χρειάζεται αυθαιρεσία, φαντασία, οι μόνοι περιορισμοί είναι οι τεχνικοί», έλεγε ο Ρουμάνος δραματουργός, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στον Κακλέα για μια σκηνική απόδοση που στοχεύει στη δημιουργία ενός ολιστικού θεάματος, στο οποίο η φωνή, η κίνηση, η μουσική και το τραγούδι αξιοποιούνται ισάξια με την ερμηνεία του κειμένου.
