Στις 16.11.2017,
παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου, βρέθηκα σαν εκπρόσωπος του ΣΦΕΑ
(Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 67-74) σε απογευματινό
σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, όπου θα συζητούσαμε για το Πολυτεχνείο. Ήταν παιδιά
από απεξάρτηση, 17 αγόρια και ένα κορίτσι με ηλικίες από 26 έως 52 χρονών.
Κοντά τους ήταν και δύο καθηγήτριες. Έμαθα ότι πρόπερσι αποφοίτησαν 3 άτομα,
πέρυσι 10, και φέτος θα τελειώσουν 8-10 άτομα. Συμμετείχαν όλοι στη συζήτηση. Το
ενδιαφέρον για το τι ακριβώς έγινε τότε ήταν μεγάλο, καθώς συμμετείχαν όλοι στη
συζήτηση με καίριες ερωτήσεις.
Κάθε φορά που κάποιος έπαιρνε το λόγο για να μιλήσει ή να χαμογελάσει, πρόσεξα ότι σχεδόν κανένας δεν είχε πάνω από 5 δόντια και κάποιοι καθόλου. Ρώτησα, λοιπόν, την καθηγήτρια τι γίνεται. «Αυτό είναι από τα σοβαρότερα προβλήματα», μου είπε. Όταν τελειώσουν το σχολείο και πάνε να πιάσουν δουλειά δεν τους προσλαμβάνει κανένας, όταν τους βλέπει έτσι.
Απευθύνομαι στον υπουργό, για να βρεθεί μια λύση γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Μια σκέψη είναι οι ασκούμενοι οδοντίατροι στο πανεπιστημιακό τμήμα στο Γουδή να πάρουν όχι όλα, αλλά κάποια παιδιά, ώστε να κάνουν πρακτική εξάσκηση και ταυτόχρονα να τους βοηθήσουν στην επανένταξή τους. Ακόμα, κάθε οδοντιατρική κλινική του ΠΕΔΥ να αναλάβει ένα από τα παιδιά και να το βοηθήσει. Κάποιος βέβαια θα πει «Τι λες τώρα δεν βλέπεις τι γίνετε; Πλημμύρες, καταστροφές, ο κόσμος χάνεται». Σωστά. Να μην χάνονται, όμως, μαζί και αυτοί
Κάθε φορά που κάποιος έπαιρνε το λόγο για να μιλήσει ή να χαμογελάσει, πρόσεξα ότι σχεδόν κανένας δεν είχε πάνω από 5 δόντια και κάποιοι καθόλου. Ρώτησα, λοιπόν, την καθηγήτρια τι γίνεται. «Αυτό είναι από τα σοβαρότερα προβλήματα», μου είπε. Όταν τελειώσουν το σχολείο και πάνε να πιάσουν δουλειά δεν τους προσλαμβάνει κανένας, όταν τους βλέπει έτσι.
Απευθύνομαι στον υπουργό, για να βρεθεί μια λύση γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Μια σκέψη είναι οι ασκούμενοι οδοντίατροι στο πανεπιστημιακό τμήμα στο Γουδή να πάρουν όχι όλα, αλλά κάποια παιδιά, ώστε να κάνουν πρακτική εξάσκηση και ταυτόχρονα να τους βοηθήσουν στην επανένταξή τους. Ακόμα, κάθε οδοντιατρική κλινική του ΠΕΔΥ να αναλάβει ένα από τα παιδιά και να το βοηθήσει. Κάποιος βέβαια θα πει «Τι λες τώρα δεν βλέπεις τι γίνετε; Πλημμύρες, καταστροφές, ο κόσμος χάνεται». Σωστά. Να μην χάνονται, όμως, μαζί και αυτοί
Γιάννης Σταματάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου